Grote verschillen...
Blijf op de hoogte en volg Judith
09 Maart 2016 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Lieve allemaal,
Afgelopen maandag mochten we eindelijk weer naar de kindjes, wat had ik ze gemist! Toen de kindjes aankwamen werden we helemaal omver gelopen, en werden we flink geknuffeld.
’s Morgens gingen we met de kinderen buiten krijten, en toen was het wel jammer dat we niet met de kinderen kunnen communiceren. Ze wisten namelijk niet zeker of ze zichzelf moesten onder krijten of de grond. Waardoor de meeste kleren, armen en benen even waren opgevrolijkt met kleurtjes. Wat was de eerste dag weer fijn bij de kindjes! Zoveel zin weer in deze week.
’s Avonds gingen we even met Lynette kletsen omdat we wat vragen voor haar hadden. Zij is nauw betrokken bij de stichting en kan dus ook veel vragen van ons beantwoorden. Na het weekend komt het redelijk vaak voor dat jongens en meisjes helemaal kaal terug komen op de hospice. Dit wordt gedaan wanneer ze luizen hebben. Maar ook is het hier een traditie dat als iemand in de familie is overleden, dat iedereen hun hoofd kaal scheert.
Lynette vertelde ook na een tijdje dat we de care-mothers echt niet moeten vertrouwens, want het zijn allemaal ‘’fockers’’. Eenmaal hierop door gevraagd vielen voor ons toch wel een aantal puzzelstukjes. Zo worden wij door bijna alle kindjes ‘’lagua’’ genoemd, dit betekent blank varken. Ze leren dit van hun ouders zodat ze ons kunnen uitschelden. Wij hadden op een krijtbord op de hospice onze namen geschreven met daarbij viljoenskroon 2016. Toen we een aantal dagen later op de hospice aankwamen, was hier een blank varken bij getekend (lagua). Dit moet gedaan zijn door de care-mothers want de kinderen op de hospice kunnen daar niet eens bij. Oftewel, in ons gezicht doen ze heel aardig, maar achter onze rug om doen ze dit soort dingen..
Ook nemen ze heel vaak luiers mee naar huis, omdat ze er zelf geen geld voor hebben (jatten dus…) Zo kan ik nog veel meer opnoemen wat hier heel apart is. Maar dan wordt mijn blog echt te lang, haha.
Dinsdag kwam Chris naar ons toe om te zeggen dat hij met ons wilde vergaderen over wat wij ervan vinden en hoe wij denken dat het gaat op de hospice. Dit hadden we meteen maar gepland voor vanmiddag. Tijdens de lunch hebben we even een lijstje gemaakt zodat we niks zouden vergeten. Een aantal korte punten, ze mogen niet huilen op de hospice (de care-mothers zeggen dat dat is omdat Chris hier niet tegen kan, maar dat is onzin. Ze kunnen er zelf gewoon niet tegen), Vanaf half12 moeten ze aan tafel stil zitten, terwijl de lunch pas tussen 12 uur en kwart over 12 komt. Dit soort dingen kan je niet verwachten van kinderen tussen de 0 en 4 jaar. Chris was het hier gelukkig mee eens, en gaat dit samen met ons veranderen.
Toen alle kindjes naar huis gingen, kwam Chris aan dat we op huisbezoek mochten gaan! We gingen langs 7 kindjes, elke favoriete kindje van ieder van ons. Ik hoefde niet lang na te denken, Dat werd Seipati! Ik werd wel zenuwachtig van het idee dat ik erachter zou komen waar ze woont, zou het dan nog lastiger gaan worden om haar weer in het taxibusje naar huis te zetten?
We gingen als 3e naar Seipati toe, Chris begon al in de auto te vertellen dat ze niet thuis bij haar ouders woont. Haar ouders hebben namelijk beide een alcoholprobleem, en ze is toen samen met haar zus uit huis geplaatst, SLIK. Ze woont nu dus in een pleeggezin, gelukkig zag dat huis er wel super mooi uit. Ze hadden in elk geval een keuken, 2 bankstellen en zelfs een televisie. Ze heeft het dus, voor Rammulotsi begrippen, erg goed. Hier was ik wel blij mee, maar nog steeds in shock over haar ouders. Hoe krijg je het in je hoofd om kinderen te nemen en ze dan zo te verwaarlozen dat ze uit huis geplaatst moeten worden. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker…
Eenmaal weer terug gekomen uit de Rammulotsi en gingen we weer naar huis toe. Onze slaapkamers waren weer helemaal schoongemaakt, bedden waren opgemaakt, het eten werd voor ons gemaakt. En dat was het moment dat ik brak, de verschillen zijn hier zo groot. En we kunnen er niet zoveel aan doen, terwijl je dat zo graag wilt.
Het is zo cliché, maar ik ga nu steeds meer waarderen wat ik allemaal heb. Want hier zie je zelfs sommige ‘’huizen’’ die niet eens elektriciteit hebben…
De foto’s die ik hier bij stuur, zijn foto’s van het huis van Sepaiti.
Dikke kus en knuffels vanuit Afrika!
Afgelopen maandag mochten we eindelijk weer naar de kindjes, wat had ik ze gemist! Toen de kindjes aankwamen werden we helemaal omver gelopen, en werden we flink geknuffeld.
’s Morgens gingen we met de kinderen buiten krijten, en toen was het wel jammer dat we niet met de kinderen kunnen communiceren. Ze wisten namelijk niet zeker of ze zichzelf moesten onder krijten of de grond. Waardoor de meeste kleren, armen en benen even waren opgevrolijkt met kleurtjes. Wat was de eerste dag weer fijn bij de kindjes! Zoveel zin weer in deze week.
’s Avonds gingen we even met Lynette kletsen omdat we wat vragen voor haar hadden. Zij is nauw betrokken bij de stichting en kan dus ook veel vragen van ons beantwoorden. Na het weekend komt het redelijk vaak voor dat jongens en meisjes helemaal kaal terug komen op de hospice. Dit wordt gedaan wanneer ze luizen hebben. Maar ook is het hier een traditie dat als iemand in de familie is overleden, dat iedereen hun hoofd kaal scheert.
Lynette vertelde ook na een tijdje dat we de care-mothers echt niet moeten vertrouwens, want het zijn allemaal ‘’fockers’’. Eenmaal hierop door gevraagd vielen voor ons toch wel een aantal puzzelstukjes. Zo worden wij door bijna alle kindjes ‘’lagua’’ genoemd, dit betekent blank varken. Ze leren dit van hun ouders zodat ze ons kunnen uitschelden. Wij hadden op een krijtbord op de hospice onze namen geschreven met daarbij viljoenskroon 2016. Toen we een aantal dagen later op de hospice aankwamen, was hier een blank varken bij getekend (lagua). Dit moet gedaan zijn door de care-mothers want de kinderen op de hospice kunnen daar niet eens bij. Oftewel, in ons gezicht doen ze heel aardig, maar achter onze rug om doen ze dit soort dingen..
Ook nemen ze heel vaak luiers mee naar huis, omdat ze er zelf geen geld voor hebben (jatten dus…) Zo kan ik nog veel meer opnoemen wat hier heel apart is. Maar dan wordt mijn blog echt te lang, haha.
Dinsdag kwam Chris naar ons toe om te zeggen dat hij met ons wilde vergaderen over wat wij ervan vinden en hoe wij denken dat het gaat op de hospice. Dit hadden we meteen maar gepland voor vanmiddag. Tijdens de lunch hebben we even een lijstje gemaakt zodat we niks zouden vergeten. Een aantal korte punten, ze mogen niet huilen op de hospice (de care-mothers zeggen dat dat is omdat Chris hier niet tegen kan, maar dat is onzin. Ze kunnen er zelf gewoon niet tegen), Vanaf half12 moeten ze aan tafel stil zitten, terwijl de lunch pas tussen 12 uur en kwart over 12 komt. Dit soort dingen kan je niet verwachten van kinderen tussen de 0 en 4 jaar. Chris was het hier gelukkig mee eens, en gaat dit samen met ons veranderen.
Toen alle kindjes naar huis gingen, kwam Chris aan dat we op huisbezoek mochten gaan! We gingen langs 7 kindjes, elke favoriete kindje van ieder van ons. Ik hoefde niet lang na te denken, Dat werd Seipati! Ik werd wel zenuwachtig van het idee dat ik erachter zou komen waar ze woont, zou het dan nog lastiger gaan worden om haar weer in het taxibusje naar huis te zetten?
We gingen als 3e naar Seipati toe, Chris begon al in de auto te vertellen dat ze niet thuis bij haar ouders woont. Haar ouders hebben namelijk beide een alcoholprobleem, en ze is toen samen met haar zus uit huis geplaatst, SLIK. Ze woont nu dus in een pleeggezin, gelukkig zag dat huis er wel super mooi uit. Ze hadden in elk geval een keuken, 2 bankstellen en zelfs een televisie. Ze heeft het dus, voor Rammulotsi begrippen, erg goed. Hier was ik wel blij mee, maar nog steeds in shock over haar ouders. Hoe krijg je het in je hoofd om kinderen te nemen en ze dan zo te verwaarlozen dat ze uit huis geplaatst moeten worden. Blijkbaar gebeurt dat hier wel vaker…
Eenmaal weer terug gekomen uit de Rammulotsi en gingen we weer naar huis toe. Onze slaapkamers waren weer helemaal schoongemaakt, bedden waren opgemaakt, het eten werd voor ons gemaakt. En dat was het moment dat ik brak, de verschillen zijn hier zo groot. En we kunnen er niet zoveel aan doen, terwijl je dat zo graag wilt.
Het is zo cliché, maar ik ga nu steeds meer waarderen wat ik allemaal heb. Want hier zie je zelfs sommige ‘’huizen’’ die niet eens elektriciteit hebben…
De foto’s die ik hier bij stuur, zijn foto’s van het huis van Sepaiti.
Dikke kus en knuffels vanuit Afrika!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
